Przeglądając liczne dyskusje i fora tolkienowskie, ba, nawet poważne opracowania i polemiki, wielokrotnie natrafiamy na pojecie kanonu. Dość łatwo padają stwierdzenia o kanoniczności lub niekanoniczności danych tekstów. Gorzej, kiedy przychodzi do uzasadniania kanoniczności, zwłaszcza w przypadku tekstów składających się na Silmarillion. Okazuje się, że tak zwany kanon jest dość subiektywnym doborem tekstów przez daną osobę lub oportunistycznym uznaniem za kanon Silmarilliona z 1977 roku. Celem tego artykułu było, po pierwsze, pokazanie, że tego ostatniego żadną miarą nie można uznać za wersję kanoniczną. Po drugie zaś - zadanie pytania, czy w ogóle istnieje możliwość ustalenia kanonu? Zdaniem autora, nie. Co więcej jego zdaniem nie ma potrzeby tworzenia kanonów, natomiast istnieje potrzeba wprowadzenia poprawek do obecnej wersji Silmarillionu, a także dokonywania tematycznych wyborów tekstów, o jednym tylko trzeba pamiętać, że są to wybory, a nie kanony.

Czy fakt, że Władca Pierścieni nie jest książką przeznaczoną dla dzieci, oznacza, że dzieci nie powinny go poznać? Jaka jest najlepsza forma pierwszego w życiu kontaktu z dziełem Tolkiena? Czy skojarzenie słów "dziecko" i "Tolkien" musi być obraźliwe dla poważnego tolkienisty? Wychodząc od wspomnień z własnego dzieciństwa, autorka eseju stara się odpowiedzieć na te oraz inne pytania dotyczące relacji: dziecko - dzieło Tolkiena.

Tekst ten to druga część przygotowywanej przez autora chronologii. Obejmuje wydarzenia od zabłyśnięcia Dwóch Drzew do początku pierwszej ery słońca.

Artykuł Marka Gumkowskiego dotyczy kwestii pozornie drugorzędnej, czyli formy, w jakiej zapisujemy tolkienowskie nazwy własne w języku polskim. Autor koncentruje się w tym wypadku na pisowni określeń ludów, a właściwie gatunków istot inteligentnych, zamieszkujących tolkienowski świat przedstawiony, a więc elfów, krasnoludów i hobbitów. Niniejszy tekst jest w dużej mierze polemiką z tezami wyłożonymi przez Szyjewskiego w jego Od Valinoru do Mordoru. Kwestia jest tym ważniejsza, że w polskich tłumaczeniach panuje w tym względzie dość duża dowolność. Tymczasem przyjęta forma ma duże znaczenie dla podkreślenia podmiotowości lub przedmiotowości ludów i ras zamieszkujących świat przedstawiony, jak też dla podkreślenia różnicy tolkienowskich stworów wobec tych, znanych z bajek dla dzieci.

Wpływ języka fińskiego oraz Kalevali - narodowego eposu Finów - na twórczość Tolkiena jest niewątpliwy. Będzie to nie tylko zapożyczenie konstrukcji gramatycznych i słownictwa dla stworzenia quenyi, ale też wątków literackich, niekiedy bardzo wyraźne, jak w przypadku dziejów Túrina, których źródłem jest runo o Kullervo, czy Silmarilów wzorowanych na motywie Sampo - zarówno przedmiotu, jak i symbolu, niekiedy mniej - jak np. w przypadku walki na pieśni między Sauronem a Felagundem, w której pobrzmiewa echo pojedynku Väinämöinena z Joukahainenem. Artykuł Tolkien i Kalevala, Kalevala i Tolkien mówi o tym wszystkim, jak również o samym dziele Lönnrota.

Jest to zarys i jednocześnie wstęp do dyskusji nad tym, czy można zaliczać Władcę Pierścieni, J.R.R Tolkiena do gatunku fantasy. Autorka pokazuje różnorodne i wieloznaczne klasyfikacje dzieła, z którymi można było się spotkać od momentu publikacji pierwszego polskiego wydania książki, a także chaos metodologiczny, obecny w źródłach literaturoznawczych.

Celem monografii Szyjewskiego, dotychczas najobszerniejszej i najlepszej polskiej pracy poświęconej Tolkienowi, jest osadzenie mitologii Tolkiena w możliwie szerokim kontekście mitów indoeuropejskich (w tym perskich i indyjskich) oraz fińskich, a wiedza i erudycja autora są imponujące. Niestety, jej wartość obniżają liczne błędy, wynikające przede wszystkim z korzystania przez autora z przekładów, a nie tekstów oryginalnych. Szyjewski omawia szeroki krąg zagadnień, od przeznaczenia i tragizmu po mitologiczną rolę czasu i przestrzeni, cały czas odwołując się do teorii mitu, sformułowanej przez Mirceę Eliade. Główną wadą książki Szyjewskiego jest potraktowanie dzieła Tolkiena jako jednej z "naturalnych" tradycji mitologicznych, a samego Tolkiena - jako mitoznawcy (religioznawcy), a nie pisarza i filologa. Artykuł recenzyjny poświęcony jest w znacznej mierze wskazaniu błędów i słabości książki.

Opowieść o Fingonie i Maedhrosie. Wysłany na rok do domu wuja, młody Fingon przybywa na dwór Fëanora, by odkryć, że jest to bardzo osobliwe miejsce. Część II.

Numer zawiera drugą część unikalnych
rozmówek polsko - quenejskich, przygotowanych przez specjalistkę od quenyi Dominikę Kurek 'Elanor' .

komiks Izabeli Kamińskiej 'Elenai' , który jest początkiem cyklu Sceny z życia lolfów


A także wybór poezji autorstwa Avari , Nifrodel oraz Anity Weber 'Valhalli' , aktualności z polskiej tolkienistyki oraz zagadki tolkienowskie.