Marek Gumkowski w swoim tekście sięga poza język i lingwistykę. Tak naprawde dywagacje nad znaczeniem jezyka dla tolkienowskiej kreacji są zaledwie wstępem do szerszych rozważań, podczas których autor ukazuje znaczenie związku między człowiekiem i naturą w świecie Tolkiena. Wreszcie dochodzi do sedna rozważań, mianowicie kwestii moralnych podejmowanych we Władcy Pierścieni.

Autor rozważa najczęściej formułowane zarzuty wobec twórczości Tolkiena: że bohaterowie Władcy Pierścieni są niewiarygodni psychologicznie oraz "czarno-biali", tj. jednoznaczni moralnie. Po analizie istotnego znaczenia tych zarzutów (ten pierwszy wynika z przekonania, że treścią psychologii człowieka jest jego płciowość, oraz że zło jest ciekawsze i bardziej wiarygodne od dobra) autor wskazuje przykłady interesujących, choć szkicowo zarysowanych we Władcy Pierścieni charakterów i dylematów moralnych (np. konflikt sumienia, w jaki popada Faramir wobec Froda i Sama), zwraca też uwagę, że Tolkien świadomie przedstawia swych bohaterów jako działających, a nie - rozmyślających, co jest tyleż zamierzoną konwencją literacką, co wyrazem poglądu, że o człowieku więcej świadczą przede wszystkim jego czyny.

Autor w swoim artykule podważa opinię wyrażoną w artykule Kaj A. Apelanda, iż jedyną kanoniczną wersją Quenta Silmarillion, jest ta z 1937 roku, którą opublikowano w The Lost Road. Wskazuje na to, że Tolkien tak naprawdę nie miał wyboru, gdyż sama publikacja Władcy Pierścieni wymuszała na nim wprowadzenie istotnych zmian w Legendarium. Tym samym podważa trzekomą motywację, jaką Apeland przypisuje w swoim tekście Tolkienowi.

Jedną z największych zalet pisarza, jest umiejętność wzbudzania bogatych i złożonych wizji tylko przy pomocy słów. Dzieła J.R.R.Tolkiena przynoszą nam jedne z najpiękniejszych przykładów takich umiejętności. Możemy wręcz powiedzieć, że Tolkien "maluje przy pomocy słów" w iście mistrzowski sposób. Krajobrazy zostały przedstawione w impresjonistycznym stylu, wraz z nieistotnymi zdawałoby się niuansami światło-cienia. Szczegóły opisywanych scen są stopniowo ujawniane zupełnie tak, jakbyśmy byli ich świadkami. Czasami uczucie "bycia tam" jest tak silne, gdyż Tolkien oddziałowuje nie tylko na nasz zmysł wzroku, ale także inne zmysły (słuch, węch). Te jakże żywe obrazy wywołują w nas silne odczucia, które pozostawiają w naszym umyśle ślad podobny do tego, który pozostawiają rzeczywiste wydarzenia.

Tekst ten to pierwsza część przygotowywanej przez autora chronologii. Obejmuje wstęp metodologiczny i merytoryczny, oraz wydarzenia od powstania Ardy do pierwszego zabłyśnięcia Dwóch Drzew.

Esej jest fragmentem obszernego studium dotyczącego szczepów, historii i kultury oraz zwyczajów tolkienowskich elfów, nad którym autorka pracuje od dwóch lat. Esej prezentuje ogólną klasyfikację stworzoną przez Noldorów oraz Dúnedainów, a także charakterystykę wszystkich Quendich. W dalszej części omówione są zagadnienia imion, przydomków oraz nieśmiertelności, jak również praw i zwyczajów obowiązujących w społecznościach elfów.

Aleksandra Wagner w swoim tekście proponuje nam intelektualną zabawę. Biorac na warsztat nieliczne, zamieszczone przez Tolkiena informacje na temat małżeństw i ich potomstwa, próbuje odkryć do jakiego stopnia Tolkien przestrzega praw i reguł genetyki mendlowskiej. I dowodzi przy okazji, że Tolkien robił to o wiele bardziej konsekwentnie niż Peter Jackson.

W Minas Tirith, Denethor i Ecthelion przygotowują się do dorocznej Uczty Namiestnikowskiej. Boromir marzy o mieczu, ale Finduilas ostrzega go, że może dostać zupełnie inny prezent

Opowieść o Fingonie i Maedhrosie. Wysłany na rok do domu wuja, młody Fingon przybywa na dwór Feanora, by odkryć, że jest to bardzo osobliwe miejsce.

Zmęczonemu walką krasnoludowi dajcie kuźnię i coś do naprawy, a z miejsca poczuje się odświeżony.

Numer zawiera również pierwszą część unikalnych
rozmówek polsko - quenejskich, przygotowanych przez specjalistkę od quenyi Dominikę Kurek 'Elanor' .