Artykuł polemizuje z tendencjami do bagatelizowania "Hobbita" i traktowania go jako niekanonicznej części legendarium. Ukazuje związek pomiędzy dwoma procesami dojrzewania - Bilba jako łowcy przygód i Tolkiena jako pisarza. Z rozdziału na rozdział opowieść staje się coraz bardziej poważna i stateczna - nieuchronnie dąży w stronę wielkiej epiki, którą reprezentuje "Władca Pierścieni".

"Trzeci, wyższy od nich, miał długie, połyskliwe włosy, a na hełmie koronę. W jednej ręce trzymał miecz, a w drugiej nóż, a zarówno ten nóż, jak dzierżąca go ręka lśniły bladym światłem". Tekst poświęcony jest postaci Czarnoksiężnika z Angmaru. Jego los, choć niedopowiedziany i zapomniany w cieniu wielkich wydarzeń, stanowi najbardziej wyrazisty wśród Úlairich przykład człowieka, który ze swym nieprzeciętnym potencjałem, siłą osobowości oraz talentami, otrzymał dar, którego ceną było najbardziej okrutne zniewolenie, jakie może spotkać człowieka.

Czym są wartości i która z nich stanowi o posiadaniu bądź nie, innych zalet? Co na rozstajach dróg Śródziemia pomaga w dokonaniu dobrego wyboru? Jakie cechy posiadają mądre postacie, a czego brakuje upadłym bohaterom Śródziemia i dlaczego dobrze widzi się tylko sercem? Na te i inne pytania stara się odpowiedzieć ten esej.

Twórczość J.R.R.Tolkiena, zwłaszcza jej wczesne fazy wyraźnie nawiązują do tradycji wiktoriańskiej literatury na temat północy. Sam Tolkien nie ukrywał inspiracji twórczością Williama Morrisa, czy wpływu, jaki wywarły na niego lektury zbiorów baśni Andrew Langa, czy utworów George'a MacDonalda. Jednak to nie wszystko. Na okres wiktoriański przypada w Anglii wielki boom, na literaturę historyczną, quasi-historyczną i fantastyczną inspirowaną sagami i mitologią tzw. północy. Tolkien nie był pierwszym, który ubolewał nad brakiem angielskiej mitologii. Nie był pierwszym, który uwierzył w możliwość odtworzenia zamierzchłej, mitycznej przeszłości, z nielicznych opowieści, słów i zwrotów, które przetrwały z dawnych czasów. Nie był wreszcie pierwszym, który szukał drogi pogodzenia fascynacji pogańską przeszłością, z wiarą w Chrystusa. Wiele elementów wczesnego legendarium tolkienowskiego ma swoje odpowiedniki we wcześniejszej literaturze. A jednocześnie Tolkien poszedł o krok dalej i to przyniosło mu sukces.

W ciemności, która zapadła po Nirnaeth Arnoediad, syn Feanora, Caranthir, w imię w obronie rodu, przebywa drogę od przekleństwa do aktu miłosierdzia...

O dziejach pewnej figurki.

Numer zawiera wyjątkowo, z okazji jubileuszu dwa komiksy Izabeli Kamińskiej 'Elenai' "Sceny z życia lolfów czyli "Skandaliczny mezalians" oraz komiks Kasiopei "Cała prawda o Amon Hen"